EDMOND TUPJA
Për herë të parë në jetën time, dëgjova të flitej për Kamasutrën pasi kisha vajtur për studime jashtë shtetit, sepse në Shqipërinë e komunizmit feudal të Enver Hoxhës Kamasutra injorohej plotësisht, të paktën nga brezat e rinj pas Luftës së Dytë Botërore. Rrjedhimisht, me t’i kryer studimet universitare, u ktheva në atdhe dhe mekanizmi i frikshëm i autocensurës bëri që për Kamasutrën nuk i fola njeriu, madje as njerëzve më të besuar të rrethit tim familjar apo shoqëror.

Sot, tri dekada pas shembjes së regjimit diktatorial, zoti Internet mund t’i mësojë gjithkujt – të paktën atyre që kanë kureshtje për të zhbiruar e sy për të lexuar, si edhe kokë për të menduar e ndërgjegje për të gjykuar – se Kamasutra është teksti më i lashtë hindu jo vetëm mbi dashurinë erotike, flirtimin dhe mënyrat e çiftimit, siç mendohet nxitimthi në përgjithësi; në fakt, ky tekst, që mendohet se është shkruar para rreth dy mijë vjetësh, vlen kryesisht si një udhëzues për artin e të jetuarit mirë, për natyrën e dashurisë, gjetjen e një partneri të përsosur, mbrojtjen e jetës së dikujt dhe aspekte të tjera që kanë të bëjnë me cilësitë e jetës njerëzore. Sidoqoftë, aty gjen këshilla se si duhet të mbash pushtetin që ke fituar pasi je martuar, kur dhe si të shkelësh kurorën, çfarë e mban gjallë epshin, kur kjo gjë është e mirë dhe kur e keqe etj., etj..

Ajo që më duket veçanërisht interesante, sidomos në lidhje me njeriun modern kur ai e sheh veten në majë të pushtetit, është një moment kur teksti në fjalë, pra Kamasutra, e përkufizon epshin falë përmbushjes së jashtëzakonshme emocionale që ai shkakton si një nga mjetet më të fuqishme në jetë që njeriu të realizojë qëllimet e veta më të pamundura në vështrim të parë. Në ditë tona, këtë e ilustron fort bukur në librin e tij “Ditari i një trupi” (Botimet Pegi, Tiranë, 2018), shkrimtari i mirënjohur francez Daniel Pennac, i cili, lidhur me pushtetarët e sotëm, shkruan “… Atyre u rri vazhdimisht i ngrehur, të gjithëve pa përjashtim. Është pikërisht falë kësaj ngrehjeje të pandërprerë që ata janë bërë njerëz me pushtet. Ata nuk munden dot më teksa shohin t’u fryhen pantallonat pa pasur mundësi ta nxjerrin palloshin për të theksuar me forcë bindjet e tyre. Ata sfiliten duke bërë dredha diplomatike, ndërkohë që ëndërrojnë t’ia rrasin njëri-tjetrit nga prapa pa vazelinë… Çdo figurë politike është priapike si përkufizim” (Priapike do të thotë “që ka ereksion të vazhdueshëm, por të dhimbshëm”). Pastaj Daniel Pennac-u sjell një shembull konkret nga historia politike e shekullit XX: “Kur Hrushovi – shkruan ai – heq këpucën dhe godet me të tryezën në OKB, ai nuk është në krizë e sipër, ai shkarkon, çka është mënyra e tij për të pushuar sadopak”.

Dy mijë vjet nga Kamasutra te Daniel Pennac-u! Dy mijë vjet nga Princat Hindu tek Edi Rama! Dy mijë vjet i njëjti avaz me pushtetarët e të gjitha vendeve dhe e të gjitha kohëve! Dy mijë vjet! Historia u përsëritka pareshtur: Nga njëra anë, Hitleri, Musolini dhe Frankoja në pushtet! Nga ana tjetër, Lenini e Stalini, Mao Ce-duni dhe Enver Hoxha në pushtet, të gjithë diktatorë që përdhunuan vendet e popujt e tyre! Të tërë inçestuozë. Në kohën e tyre askush vallë nuk e kishte lexuar Kamasutrën? Por le t’i lëmë mënjanë diktatorët e mëdhenj, të cilët i ka dënuar, edhe pse me tepër vonesë, Historia. T’i lëmë gjithashtu mënjanë regjimet diktatoriale në botën e sotme dhe të shtrojmë pyetjen: Tek ne, në Shqipërinë tonë të zymtë, të nëpërkëmbur e të përdhosur këto vitet e fundit, a e ka lexuar “Ditarin e një trupi” të Daniel Pennac-ut ndonjëra prej jush, o të dashura lexuese dhe ndonjëri prej jush, o lexues të dashur të këtij shkrimi? E njëjta pyetje vlen sigurisht e kryesisht edhe për Kamasutrën: A e ka lexuar ndokush? Le ta zëmë se ju, ne, ata dhe ato, të gjithë e paskemi lexuar me vëmendjen më të madhe. Atëherë, çfarë na mbetet të bëjmë?

Ah, e gjeta! Po, po, tri herë po, besomëni, të dashura lexuese e lexues të dashur të kësaj rubrike të përjavshme, e gjeta! Eureka! Le të lutemi të gjitha e të gjithë që, më në fund, të vijë një Daniel Pennac shqiptar, po aq shqiptar sa ju e sa unë, le të vijë për të shkruar jo më “Ditarin e një trupi”, por “Ditarin e një turpi” për mbarë popullin tonë që më në fund po zgjohet e po reagon tek vëren me zemërim se si po konsolidohet neodiktatura apo kriptodiktatura e Kryeministrit tonë kryelartë përmes Rilindjes së tij tragjikomike. Le të lutemi gjithashtu që të vijë sa më shpejt edhe dikush tjetër që të shkruajë Kamasutrën shqiptare, e cila, pa dyshim, pa ngurrim e pa diskutim mund dhe duhet absolutisht të quhet RAMASUTRA në mënyrë që historianët, sociologët dhe politologët tanë të ardhshëm të arrijnë t’u shpjegojnë bashkatdhetarëve të tyre përse diktaturat e diktatorët janë aq të pamëshirshëm, cinikë e priapikë edhe në Shqipërinë e sotme, përse ata, tek pasurohen paturpësisht vetë, nuk e kanë aspak për gjë të tregohen edhe inçestuozë, duke përdhunuar nënën tonë të përbashkët, fatkeqen Shqipëri! It is a sutra -genre text with terse aphoristic verses that have survived into the modern era with different bhasya (exposition and commentaries).